ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Μα τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να αντιδράσουμε?

Βλέπω μια χώρα να βουλιάζει εδώ και ένα χρόνο. Και πολίτες να δέχονται έτσι άπλα, αδιαμαρτυρητα τη μοίρα τους. Στο βωμό των λίγων θυσιάζουμε έναν ολόκληρο λαό ο οποίος το μόνο που κάνει είναι να διαμαρτύρεται από τον καναπέ του.

Όλα τα φλέγοντα θέματα κρύβονται πίσω (ή μάλλον καλύπτονται?) από άλλα δευτερεύουσας σημασίας θέματα. Τι έγινε άραγε με τη Siemens? Με το Βατοπέδι κτλ κτλ? Και τα ΜΜΕ (ναι αυτά τα πουλημένα ΜΜΕ) καλά κρατούν. Και εμέις ακόμα τους ακούμε. Περιμένοντας τι άραγε? Μήπως μπει φυλακή κάποιος από αυτούς που έκλεψαν το δημόσιο χρήμα της χώρας μας?
Οι Αιγύπτιοι εξεγέρθηκαν. Εμείς τι περιμένουμε? Την ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να μας καλέσουν σε πορεία? Κατέβηκα σε όλες και το μόνο που κατάφερα ήταν να φάω δακρυγόνα.
Μας έχουν βάλει να αλληλοφαγωνόμαστε (βλέπε Ιδιωτικοί και Δημόσιοι, καπνιστές και αντικαπνιστές!) και εμείς σαν άριστοι μαθητές κάνουμε αυτό ακριβως που θέλουν οι 300 κλέφτες.
Βρίζουμε τον Πάγκαλο αλλά κάποιοι από εμάς τον ψήφισαν. Μας παρουσιάζουν την Τρόικα ως το μάννα εξ ουρανού, την πτώχευση ως επιμήκυνση, τη μείωση των συντάξεων ως αναγκαστική για τη σωτηρία του έθνους κτλ κτλ.....
Έχουμε φτάσει το 1.500.000 ανέργους και συνεχίζουμε και ακόμα καθόμαστε. Θα μου πεις, τι να κάνουμε? Συμφωνώ ότι η λύση δεν είναι η βία, αν και μας έχουν βιάσει πολλάκις. Ο καθένας μόνος του όμως μπορεί να κάνει αρκετά και απλά πράγματα. Αρκεί να σηκώσουμε κεφάλι γιατί ίσως τελικά ο ραγιάς δεν βγήκε ποτέ από μέσα μας...
Μια χώρα βέβαια που κυβερνάται από ανθέλληνες δύσκολο να πάει μπροστά. Αλλά δεν μπορώ να χωνέψω ότι 300 κάφροι υποδούλωσαν έτσι απλά 10 εκατ Έλληνες. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να υποφέρουν. Οι γονείς μου συνταξιούχοι και έντρομοι αναμένουν τις εξελίξεις.
Τι φόβομαστε? Τι άλλο έχουμε να χάσουμε? ΤΙΠΟΤΑ απολύτως. Ας σταματήσουμε λοιπόν να τρωγόμαστε μεταξύ μας και ας κοιτάξουμε τον συμπολίτη μας. Ας μην βρίζουμε τους απεργούς στα ΜΜΜ. Ναι και εγώ ταλαιπωρούμαι καθημερινά αλλά μέσα μου τους χαίρομαι γιατί υψώνουν ανάστημα. Ας μην βρίζουμε τον δημόσιο υπάλληλο γιατί με τα 1000 Ευρώ που παίρνουν οι περισσότεροι μόνο ευκατάστατοι δεν είναι. Εργάζομαι στον Ιδ. τομέα και δεν έβρισα ποτέ μου υπάλληλο. Ας βρίσουμε τους πολιτικούς.... Αυτοί μας έφεραν εδώ.
Ευχαριστώ που διαβάσετε λίγες σκόρπιες ασυνάρτητες σκέψεις. Μια προβληματισμένη και αγανακτισμένη πολίτης 35 ετών με πτυχία και περγαμηνές που σκέφτεται για άλλη μια φορά την φυγή....


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

This is a comment.