Πρωτοποριακή Τεχνική για την αρθρίτιδα του ισχίου

Υπόσχεται αντιμετώπιση της ασθένειας χωρίς μεγάλες τομές και πόνο, εξασφαλίζοντας μείωση των επιπλοκών και ταχύτερη αποθεραπεία. Μία πρωτοποριακή χειρουργική τεχνική, που αντιμετωπίζει την αρθρίτιδα του ισχίου, εφαρμόζεται με επιτυχία και στη χώρα μας. Το βασικό της πλεονέκτημα είναι ότι προσφέρει μείωση του πόνου μετά την επέμβαση και ταχύτερη έξοδο από το νοσοκομείο, μειώνοντας τις ενδεχόμενες επιπλοκές. Η τεχνική ονομάζεται AMIS (anterior minimal invasive surgery). Η εφαρμογή της ξεκίνησε στη Γαλλία πριν από περίπου οκτώ χρόνια και ήδη έχουν πραγματοποιηθεί περίπου 9.000 επεμβάσεις σε γνωστά ορθοπεδικά κέντρα της Ευρώπης. Στην Ελλάδα, η μέθοδος πραγματοποιείται από το 2005 από τον ορθοπεδικό χειρουργό Αθ.Τσουτσάνη, αναπληρωτή διευθυντή του νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν». «Σε αντίθεση με όλες τις άλλες χειρουργικές τεχνικές, όπου είναι αναγκαία η τομή και αποκόλληση μυών, στην τεχνική AMIS η προσπέλαση επιτυγχάνεται με τη βοήθεια ειδικών εργαλείων, απλά παρεκτοπίζοντας τους μύες, διατηρώντας ακόμα και τον αρθρικό θύλακο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του πόνου μετά το χειρουργείο, μείωση της απώλειας αίματος κατά τη διάρκεια του χειρουργείου, ενώ, χρησιμοποιώντας και ένα σύστημα αυτομετάγγισης, πολλές φορές δεν χρειάζεται καθόλου μετάγγιση αίματος», επισημαίνει στον «ΚτΕ» ο κ. Τσουτσάνης. Σημαντικό είναι επίσης ότι η διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο μειώνεται, όπως και ο κίνδυνος εξαρθρώματος από κάποια λανθασμένη κίνηση. Παράλληλα, το γεγονός ότι διατηρούνται ανέπαφοι οι λειτουργικοί μύες βοηθά, ώστε ο ασθενής να βαδίζει φυσιολογικά και να επιστρέφει γρηγορότερα στις καθημερινές του δραστηριότητες. Η αρθρίτιδα του ισχίου είναι μια ασθένεια που επηρεάζει δραματικά την ποιότητα ζωής των πασχόντων. Αν και τα αίτια της μπορεί να είναι πολλά, η κατάληξη είναι πάντα ίδια: Έχουμε αρχικά καταστροφή του αρθρικού χόνδρου και κατόπιν αλλοιώσεις στα οστά και στα γύρω μαλακά μόρια. Είναι ένα νόσημα που αφορά και τα δύο φύλα, συνήθως ηλικιωμένα άτομα, αν και μπορεί κάποιος να τη δει και σε νεαρά άτομα, ιδίως όταν υπάρχει και κάποια δυσπλασία και οι ασχολίες τους επιβαρύνουν τις αρθρώσεις. Το κύριο χαρακτηριστικό της νόσου είναι ο πόνος στην περιοχή του γοφού αρχικά έπειτα από κούραση, κατόπιν όμως καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας, ακόμα και κατά τη νυχτερινή κατάκλιση. Ταυτόχρονα, υπάρχει και μεγάλος περιορισμός της κινητικότητας και ο ασθενής δεν μπορεί να κάνει ούτε πολύ απλές δραστηριότητες, όπως να φορέσει τις κάλτσες ή τα παπούτσια του! Τελομεράση: Μοριακή πηγή ζωής Η αθανασία ήταν πάντα ένα μεγάλο ερώτημα στην ιστορία του ανθρώπου. Πολλοί προσπάθησαν να προσεγγίσουν το θέμα είτε φιλοσοφικά είτε επιστημονικά. Η φιλοσοφία έδωσε τη δική της απάντηση και ακόμα και σήμερα προσπαθεί να προσεγγίσει το αγωνιώδες αυτό ερώτημα. Η επιστήμη χρειάστηκε να καταλάβει πολλούς μηχανισμούς για να ακουμπήσει την εξήγηση της γήρανσης. Για άλλη μια φορά, το γενετικό υλικό ήρθε να απαντήσει στα «γιατί» μας. Το DNA οργανώνεται μέσα στα κύτταρα σε μία δομή που ονομάζεται χρωμόσωμα. Κάθε χρωμόσωμα έχει μία περιοχή στην άκρη του, η οποία ονομάζεται τελομερίδιο. Ο ρόλος του είναι η προστασία της ακεραιότητας του μορίου του DNA. Από την εμβρυϊκή ζωή μέχρι την ανάπτυξη μας, κάθε κυτταρική διαίρεση του οργανισμού μας συνοδεύεται από απώλεια τμήματος των τελομεριδίων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ελάττωση ή και την απώλεια της ανανεωτικής ικανότητας των κυττάρων και -κατά συνέπεια-τη γήρανση τους. Στο πάζλ της αθανασίας ήρθε να προστεθεί αργότερα ένα άλλο κομμάτι που αφορούσε μια Πρωτεΐνη, την τελομεράση. Η τελομεράση επιτρέπει στα κύτταρα να αντικαθιστούν τα τελομερή και είναι ενεργός κυρίως κατά την παραγωγή ωαρίων ή σπερματοζωαρίων. Έτσι, η γονιδιακή αλυσίδα παραμένει σταθερή σε μήκος. Με την πάροδο του χρόνου, δηλαδή με τη γήρανση, οι τελομεράσες χάνουν τη δραστικότητα τους. Το 1994, ο Τζέρι Σέι απέδειξε ότι η δράση της τελομεράσης είναι αυξημένη στο 90% των ανθρώπινων καρκίνων, κι αυτό γιατί οι όγκοι εκμεταλλεύονται το σύστημα της τελομεράσης για να τροφοδοτήσουν τη δική τους ανάπτυξη. Έτσι, ενώ η τελομεράση παραμένει γενικά αδρανής στα υγιή κύτταρα, στα περισσότερα καρκινικά κύτταρα αρχίζει ξανά να δραστηριοποιείται, πράγμα που επιτρέπει στα τελευταία να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα και να αντικαθιστούν τα τελομερή τους όταν αυτό κανονικά δεν χρειάζεται. Ακριβώς λόγω αυτού του μηχανισμού, η τελομεράση θεωρείται σήμερα το πλέον κοινό χαρακτηριστικό λευχαιμιών, λεμφωμάτων και κακοηθών όγκων, είναι διαγνωστικός δείκτης κακοήθειας, προβλέπει τη μεταστατική ικανότητα των όγκων και -κυρίως- αποτελεί κύριο στόχο των θεραπευτικών πρωτοκόλλων. Πρόσφατα, ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής Εμμανουήλ Σκορδαλάκης του Ινστιτούτου Wistar της Φιλαδέλφειας και η ομάδα του έκαναν ένα ακόμα βήμα για τη δημιουργία αποτελεσματικότερων φαρμάκων κατά του καρκίνου, καταφέρνοντας να αποκωδικοποιήσουν να καταλάβουν δηλαδή, τη δομή της τελομεράσης. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούν να παραχθούν φάρμακα τα οποία θα αλληλεπιδρούν με το συγκεκριμένο μόριο, μπλοκάροντας τη δράση του, όταν αυτή δεν θα απαιτείται όπως σε έναν καρκινικό ιστό. Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό «Nature», αναμένεται να βοηθήσει σημαντικά στην παραγωγή φαρμάκων τα οποία θα αλληλεπιδρούν με την τελομεράση, εξουδετερώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον όγκο, χωρίς να επηρεάζεται και ο γειτονικός υγιής ιστός. Μια τέτοια θεραπευτική προσέγγιση θα βοηθήσει όχι μόνο στην αντιμετώπιση των νεοπλασιών, αλλά και στη χρήση από τον υγιή ανθρώπινο οργανισμό μεγαλύτερου ποσοστού των δυνατοτήτων του.