Η κατσαρόλα της εμπιστοσύνης

Kαι ξαφνικά ανακάλυψα ότι η κουζίνα μου δεν με χωράει πια. Οι μεντεσέδες στα ντουλάπια αρνούνται να κλείσουν καθώς χιλιάδες κατσαρόλια, κατσαρολάκια και κατσαρολίδια συνωστίζουν τις άκαμπτες μεταλλικές τους σιλουέτες στα ράφια, οι πάγκοι σφαδάζουν κάτω από το βάρος μικροσυσκευών.
Αυτές που μου υποσχέθηκαν μια αβάδιστη ζωή πάνω από τις κατσαρόλες.

Αυτές που ακόμη δεν έχω προλάβει να μελετήσω ούτε καν τις οδηγίες χρήσης τους, οι οποίες πιάνουν το μισό χώρο στον πολύτιμο πάγκο περιμένοντας την ελεύθερη ώρα που ακόμη δεν μου έχει βρεθεί. Πάνω στο παράπονο που θέλει όλες εμάς τις συνεπείς μαγείρισσες της καθημερινότητας να αξιωνόμαστε τα λιγότερα τετραγωνικά στο βασίλειό μας, ενώ κάποιες άλλες, που την κουζίνα την αντιμετωπίζουν μόνο σαν σπίτι της καφετιέρας  χάνονται στη μετάφραση του απέραντου εμβαδού των ντουλαπιών τους, αποφάσισα την εκκαθάριση.
Ανοιξα όλες τις πόρτες, στρογγυλοκάθισα στο πάτωμα κι άφησα γύρω μου να ξεχυθούν μικροσυσκευές, τηγανοψηστιέρες, χύτρες κεραμικές και χύτρες ταχύτητας, ταπεράκια, βαζάκια, φορμάκια της πουτίγκας και του χαλβά, στραγγιστήρια, απολεπιστές ψαριών, ξεκουκουτσουτές κερασιών και καθαριστές κολοκυθιών. Γκάτζετ και σκεύη που ούτε καν ήξερα ότι διέθετα. Μικροσυσκευές που ψώνισα με λαχτάρα ελπίζοντας - σαν τη νοικοκυρά του ’50 όταν πρωτοαντίκρυσε το μίξερ - ότι θα μου αλλάξουν τη ζωή. Σκονισμένες φρούδες ελπίδες μιας ευκολίας που τελικά, ποτέ δεν αναζήτησα την κρίσιμη στιγμή που πρέπει να στύψω ένα λεμόνι -αφού τελειώνεις στο άψε σβήσε όταν το κάνεις με το χέρι.
Στο ξεκαθάρισμα, κι αφού πέρασα από αυστηρή ανάκριση κάθε συγκάτοικο του αγαπημένου μου ναού, καταλήξαμε εγώ, τρία τηγάνια, δυο κατσαρόλες και ένα πολυμιξεράκι. Με καταρρέοντα καπάκια, ετοιμόρροπα χερούλια, την αδιαφάνεια του πλαστικού κάδου να προδίδει τις χιλιάδες εργατοώρες της χρήσης. Οι πετυχημένες μαγειρικές τελικά ταυτίζονται με την εξοικείωση. Δυο, τρία σκεύη κάνουν όλη τη δουλειά, αυτά που τα ξέρεις απ' έξω, εκείνα που το εσωτερικό τους έχει καταγράψει στο μέταλλό του όλες σου τις νοστιμιές, αυτά που γνωρίζεις ακόμη και πώς και πότε θα σου κάψουν το φαγητό.
Εμμονή ή ευκολία, πάντα έχω μια δυσπιστία απέναντι στην άγνωστη, καινούρια κατσαρόλα. Κι εκείνη σαν να το μυρίζεται, ψήνει όπως αρέσει σε κείνη, κι όχι σε μένα, το κοκκινιστό. Τα νόστιμα μαγειρέματα θέλουν τελικά τις παλιές μας γνώριμες, αυτές που ξέρουν απ' έξω πώς κόβουμε το κρεμμύδι και πώς γεμίζουμε το ντολμαδάκι. Που όσο γερνάνε σαν να αποκτούν μιλιά. Αυτή τη μικρή φωνούλα που σε εκλιπαρεί να μην τις κρεμάσεις στο ράφι, να μην τους επιφυλάξεις για μοίρα μια ατιμωτική απόσυρση.

Ελένη Ψυχούλη
πηγη:tovima
Μ.Ζ.