Αγωνιστής της επανάστασης του 1821 και μία από τις σημαντικότερες μορφές του αγώνα. Γεννήθηκε στο Ραμοβούνι της Πελοποννήσου το 1770 και πέθανε στην Αθήνα το 1843.
Στα δεκαπέντε του χρόνια κατατάχθηκε στο σώμα των Αρματολών της περιοχής και από τότε έλαβε μέρος σε όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της Πελοποννήσου. Δεν έπαψε να αγωνίζεται για την ελευθερία, περιοδεύοντας στην Πελοπόννησο και εξεγείροντας τους Έλληνες.
Στην εποχή της Αντιβασιλείας ο Κολοκοτρώνης κατηγορήθηκε ότι ετοίμαζε στάση. Έτσι φυλακίστηκε στο Ναύπλιο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Την καταδίκη του δεν υπέγραψαν οι δικαστές Πολυζωίδης και Τερτσέτης. Αμνηστεύτηκε, όταν ο Όθωνας ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ελλάδας.
Ακόμα ο Κολοκοτρώνης -γνωστός και ως «γέρος του Μοριά»- εμψύχωνε τα παλικάρια του με τα παρακάτω λόγια˙ «ο Θεός έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω».
Αυτό όμως που πραγματικά χρήζει προσοχής είναι το ακόλουθο απόσπασμα από τον λόγο του Κολοκοτρώνη, ο οποίος εκφωνήθηκε από τον ίδιο στην Πνύκα στις 13 Νοεμβρίου 1838. Προς διευκόλυνση του αναγνώστη παραθέτω το απόσπασμα στη νεοελληνική γλώσσα αντί της καθαρεύουσας στην οποία εκφωνήθηκε, χωρίς ωστόσο να παραποιηθούν τα λόγια του μεγάλου οπλαρχηγού.
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Εμείς αν δεν ήμασταν τρελοί, δεν θα κάναμε την Επανάσταση, αν αναλογιζόμασταν τα πολεμοφόδια, το ιππικό μας, το πυροβολικό μας, τις πυριτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, αν λογαριάζαμε τη δύναμη τη δική μας και την τούρκικη δύναμη. Τώρα που νικήσαμε και η έκβαση του πολέμου είναι θετική, ο κόσμος μας μακαρίζει και μας επαινεί. Αν όμως ο πόλεμος τελείωνε με νίκη των Τούρκων, ο κόσμος θα μας καταριόταν και θα μας αναθεμάτιζε».
Το ερώτημα που εύλογα τίθεται, παραπέμπει στην αναζήτηση του λόγου για τον οποίο επέλεξα την παράθεση του προαναφερθέντος χωρίου. Ο λόγος ασφαλώς είναι η προσπάθεια κατάδειξης του ψυχικού μεγαλείου των αγωνιστών, οι οποίοι γνωρίζοντας όχι μόνο πως διακυβεύεται η ζωή τους αλλά και πως μία μη επιθυμητή έκβαση του πολέμου θα τους έθετε στο στόχαστρο της ανελέητης κριτικής των συμπατριωτών τους, δεν δίστασαν να πολεμήσουν γενναία για την ελευθερία της Ελλάδας και της αντίθεσης της συχνά πλεονάζουσας αχάριστης ανθρώπινης φύσης που από τότε μέχρι και σήμερα δεν εκτιμά την προσπάθεια αλλά μόνο το αποτέλεσμα, δεν εκτιμά τον αγώνα αν αυτός δεν οδηγεί σε νίκη, αγνοώντας πως ο αγωνιστής είτε νικητής είτε ηττημένος πρέπει πάντα να θεωρείται νικητής.
Βέβαια για να μην ωραιοποιούνται καταστάσεις, γεγονότα και πρόσωπα πρέπει να τονιστεί πως πολλές φορές και οι αγωνιστές της Επανάστασης εκδήλωσαν αχρεία ήθη, αφού προώθησαν δικά τους ατομικά –οικονομικά και κυρίως πολιτικά- συμφέροντα.
Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα! Ο Κολοκοτρώνης έδειξε φιλορωσικές τάσεις, ο Ιωάννης Κωλέττης φιλογαλλικές και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ευνοϊκή στάση προς την Αγγλία. Έτσι η δημιουργία των πρώτων ελληνικών κομμάτων μετά την Επανάσταση δίχασε και φανάτισε τον ελληνικό λαό σε μία περίοδο που η χώρα τον είχε ανάγκη συσπειρωμένο για να ορθοποδήσει.
Φυσικά δεν πρέπει να παραληφθεί η μελανή σελίδα του γκρεμίσματος του Οδυσσέα Ανδρούτσου από την Ακρόπολη με αυτουργό το ίδιο του το πρωτοπαλίκαρο, οι εσωτερικές διαμάχες στους κόλπους των ελληνικών στρατευμάτων, αλλά και οι μικρότητες του ελληνικού λαού που με περισσή ευκολία άσκησε αρνητική κριτική στη Μαντώ Μαυρογένους εξαιτίας των μη επισημοποιημένων σχέσεων της με τον Δημήτριο Υψηλάντη.
Να, λοιπόν τι άδικη μοίρα επιφυλάχθηκε σε ευεργέτες που παρά τα όποια ανθρώπινα μειονεκτήματα τους οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- πέθαναν φτωχοί ή εξόριστοι, ενώ θα έπρεπε να τιμηθούν ως λαμπρά παράδειγμα αυτοθυσίας και ηρωισμού.
Τα συμπεράσματα είναι αβίαστα, ευνόητα και πασιφανή…
Κασσάνδρα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου