Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ελληνικές τράπεζες ήταν μια μηδαμινή ασημαντότητα στο χρηματοπιστωτικό στερέωμα της Ευρώπης.Η βασική δομή του τραπεζικού συστήματος αποτελούνταν από την κρατική Εθνική Τράπεζα, η οποία διεκπεραίωνε τις ουκ ολίγες δοσοληψίες του κράτους με τους πολίτες (επιδόματα, αμοιβές, μισθοδοσίες, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.). Στον αντίποδα υπήρχε η Εμπορική Τράπεζα, επίσης κρατική, η οποία απευθυνόταν κυρίως σε επιχειρηματίες, και η Αγροτική Τράπεζα, που εξυπηρετούσε τον πολυπληθή τομέα της γεωργίας. Η ιδιωτική Τράπεζα Πίστεως ήταν ένα ελιτίστικο μικρομάγαζο με ισχνή παρουσία στην επαρχία, που προσπαθούσε να μπει σφήνα στον κρατικό «ανταγωνισμό». Θυμάται ακόμα κανείς με νοσταλγία τράπεζες όπως η ιστορική Ιονική, ή η Τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης. Ίσως η πιο αξιόλογη ιδιωτική τράπεζα να ήταν η περιβόητη Τράπεζα Εργασίας. Κυκλοφορεί ακόμα ένας θρύλος στην πιάτσα των οικονομολόγων, ότι η τράπεζα αυτή αρνούνταν πεισματικά να προσλαμβάνει γυναικείο προσωπικό, καθώς πεποίθηση των ιδιοκτητών της ήταν ότι οι γυναίκες ήταν αντιπαραγωγικές και μόνιμη εστία προβλημάτων. Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε κάποιες ελαχιστότατες μονάδες, όπως η Interbank, η Εγνατία ή η Λαϊκή Τράπεζα, που όμως έμελλε να παίξουν ασύμμετρα καθοριστικό ρόλο στην άνοδο και την πτώση του ευρώ, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία της σχετικότητας.
του ΚΛΕΟΜΕΝΗ ΛΟΠΠΑ
πηγη:olympiada
Μ.Ζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου