στις 6 Μαΐου 2011, κρίνω σκόπιμο στις επόμενες αναρτήσεις μου να επικεντρωθώ στο έργο τού, κατά τη γνώμη μου, μεγαλύτερου σύγχρονου επιστήμονα των Διεθνών Σχέσεων. Στόχος μου είναι να συστήσω το έργο του στο ευρύ κοινό, ώστε να αξιοποιηθεί καλύτερα η μοναδική ευκαιρία τής
επίσκεψής του στην Ελλάδα και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Ξεκινώ με τις σκέψειςμου για το μνημειώδες για την επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων έργο του Ο Άνθρωπος, το Κράτος και ο Πόλεμος, που κυκλοφόρησε στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Ποιότητα (2011). Προηγούμενη εκδοχή αυτού του κειμένου χρησιμοποιήθηκε ως εισαγωγικό σημείωμα για την Ελληνική έκδοση του βιβλίου.
Μέρος Α'
Όταν το 1986, στις ΗΠΑ, στο μεταπτυχιακό μου των Διεθνών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Denver μελετούσα, σύμφωνα με το πρόγραμμα και αμέσως μετά τον Θουκυδίδη, το έργο του Kenneth Waltz Man, the State, and War, ήταν δύσκολο να φανταστώ ότι το εν λόγω βιβλίο θα εκδίδονταν στα Ελληνικά και ότι θα είχα την τιμή να το προλογίσω στη γλώσσα μας.
Το Man, the State, and War ήταν, το 1954, η διδακτορική διατριβή τού μεγαλύτερου, κατά την άποψή μου και κατά την άποψη πολλών, σύγχρονου επιστήμονα των Διεθνών Σχέσεων. Δημοσιεύτηκε το 1959 από τις Εκδόσεις του Πανεπιστημίου Columbia (University Press) και, αφού ήδη μεταφράστηκε σε πάνω από 60 γλώσσες, παρουσιάζεται πλέον από τις εκδόσεις Ποιότητα στα Ελληνικά.
Αλήθεια τι είναι αυτό που κάνει ένα βιβλίο τόσο σημαντικό που να μεταφραστεί σε τόσες γλώσσες, που οι μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου να δίνουν εκατοντάδες εκατομμύρια αποτελέσματα, που να έχει λάβει χιλιάδες επιστημονικές ετεροαναφορές και που κάνει εμάς, τους σύγχρονους μελετητές των Διεθνών Σχέσεων, να έχουμε γράψει, να έχουμε προφέρει τόσες φορές τον τίτλο του και να θεωρούμε τον Kenneth Waltz ως το σημαντικότερο σύγχρονο συγγραφέα της Επιστήμης μας;
Είναι ότι ο Kenneth Waltz, πρώτος στον εικοστό αιώνα, εισήγαγε μία σειρά καινοτομιών στην προσέγγιση και τη μεθοδολογία μελέτης των Διεθνών Σχέσεων. Μέσω αυτών των καινοτομιών κατόρθωσε να ενώσει τα ρυάκια τής περί τα διεθνή πολιτικής σκέψης, να αναδιατάξει τον ρου της θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων και να την επανενώσει με τη μόνη, καθαρή και αποκλειστική για πολλούς αιώνες θεωρητική πηγή των Διεθνών Σχέσεων, το Ιστορίαι (Πελοποννησιακός πόλεμος) του Θουκυδίδη.
Η σκέψη για τις Διεθνείς Σχέσεις, τις σχέσεις μεταξύ των φορέων ανθρώπινης οργάνωσης και τις μεταξύ τους συγκρούσεις, τον πόλεμο, δεν είχε χαθεί ανά τους αιώνες. Δεν θα μπορούσε άλλωστε. Τα ρυάκια της διέτρεχαν την Πολιτική Επιστήμη, την Πολιτική Φιλοσοφία και τη διπλωματική πρακτική.
Ο Waltz τα εντοπίζει στην πολιτική θεωρία των προηγούμενων αιώνων και, μεθοδολογικά, εστιάζει την μελέτη του αποκλειστικά στο διεθνές φαινόμενο και στην πιο καταστροφική – και εκ τούτου πιο ανησυχητικά ενδιαφέρουσα – έκφανσή του, τον πόλεμο.
Ο Waltz δεν ευαγγελίζεται μεγαλόσχημους σκοπούς. Δεν είναι ένας ακόμη αυτόκλητος κήρυκας της ειρήνης. Στόχος του είναι να αντιληφθεί επιστημονικά το γιατί γίνεται πόλεμος, να φωτίσει τις αιτίες της θανατηφόρας ασθένειας που πλήττει τους φορείς της ανθρώπινης οργάνωσης. Με την επιστημονική του οπτική ανοίγει το δρόμο για τους πολιτικούς επιστήμονες των Διεθνών Σχέσεων να γίνουν οι «γιατροί» του πολέμου και όχι οι «γητευτές» του. Συστηματικά επιδιώκει να ακολουθήσει την επιστημονική (τη μόνη) μέθοδο γνώσης και να οργανώσει κατηγορίες εντός της θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων. Ουσιαστικά, κυρίαρχος σκοπός της μελέτης του είναι η γνώση• ο όποιος άλλος σκοπός προϋποθέτει και, σε κάθε περίπτωση, τοποθετείται πέρα από την ασφαλή γνώση.
Στην μέχρι τις μέρες του ανθρώπινη πολιτική σκέψη και βιβλιογραφία, ο Waltz θα εντοπίσει δύο μεγάλες κατηγορίες αιτίων του πολέμου: τον άνθρωπο και το κράτος. Στις δύο αυτές κατηγορίες, θα προσθέσει, καινοτομώντας, και μία τρίτη: αυτήν του άναρχου διεθνούς συστήματος, δηλαδή του περιβάλλοντος των κρατών, των μεταξύ τους σχέσεων, ανταγωνισμών και ισορροπιών.
Η λογική προσδιορισμού της συμπεριφοράς των κρατών από και έναντι του «κοινωνικού» τους περιβάλλοντος, δεν ήταν άγνωστη στην πολιτική θεωρία, είτε στη μορφή της ισορροπίας της ισχύος είτε στη μορφή της ομοσπονδίας. Ο Waltz αποδέχεται ότι η ιδέα αυτή δεν είναι νέα και αναφέρεται στον Θουκυδίδη, τον Hamilton, τον Machiavelli, τον Hobbes και τον Rousseau. Δεν ήταν, όμως, αναπτυγμένη. Ίσως χρειαζόταν ένα διεθνές σύστημα διπολικό και πολωμένο, ιδεολογικά φορτισμένο, για να ενταθεί η μελέτη των διεθνών ζητημάτων και να απαιτηθεί η προσφυγή σ' ένα άλλο νέο επίπεδο, στη μελέτη του περιβάλλοντος των κρατών.
πηγη:kouskouvelis.gr
MT
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου