Το Σώμα της Οικονομίας

Γράφει ο Γεώργιος Μ. Ψαρουδάκης, Οικονομολόγος

Κανένα σώμα δεν μπορεί να ζήσει κατάκοιτο, αγκυλωμένο και βυθισμένο στην ακινησία λες και πρωταγωνιστεί στην ταινία «Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας». Φαίνεται όμως ότι η ακινησία παρουσιάζεται ως πρόταση οικονομικού πολιτισμού, η ανεργία ως δεδομένη κατάσταση και η παρακμή ως η οικονομική πρόταση που θα σώσει το σώμα της οικονομίας.

Οι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού υποστηρίζουν ότι
το σώμα της ελληνικής οικονομίας έχει πολύ λίπος, δεν είναι αθλητικό, δεν τρέχει, δεν κολυμπάει, δεν παίζει, δεν δημιουργεί, δεν σκέφτεται και ότι σταμάτησε να συλλογάται.Η απάντηση σ’ αυτή την λογική είναι ότι το παράλογο κυριαρχεί

σε πολλές αποφάσεις, με αποτέλεσμα το σώμα της οικονομίας να μην μπορεί να γίνει φορέας αξιών ώστε να ξεκινήσει την δική του σκυταλοδρομία και να μην παίζει τον ρόλο ενός θλιβερού κομπάρσου. Η Τροϊκανή ευφυΐα μαζί με την κυβερνητική ασκεψία οδηγούν την χώρα στον μαρασμό, στη στείρωση και στην παγετοποίηση της οικονομίας.

 Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο και φιλόσοφο Maurizzio Lazzarato στο βιβλίο του «Η κατασκευή του υπερχρεωμένου ανθρώπου» (2011), η χρηματοοικονομική καταστροφή δεν μπορεί να λάβει τέλος γιατί καμία ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι δυνατή και η ρύθμιση του θα σήμαινε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού. Όλες οι

θεραπείες που ασκούνται στην οικονομία επιβαρύνουν τον ασθενή, τα φάρμακα είναι φασόν, όμως τα θύματα είναι υπαρκτά και διαρκώς αυξανόμενα. Οι παρεμβάσεις τις οποίες σερβίρουν ως μοναδική σωτηρία της χώρας χάνουν έδαφος. Επιθυμούν να «σπριντάρει» η ελληνική οικονομία στο φαράγγι της Σαμαριάς, να ζούμε και να τρώμε όπως τα γουρούνια και όχι να σκεφτόμαστε και να γευόμαστε όπως αξίζει στους ανθρώπους.

Ο παγκόσμιος άνθρωπος, ο ποιητικός άνθρωπος, ο οικονομικός εξαφανίζεται και τη θέση του παίρνει ο υπερχρεωμένος άνθρωπος. Σύμφωνα με το Robert Reich, καθηγητή και σύμβουλο του πρώην προέδρου Clinton, ο τύπος, το μοντέλο του υπερχρεωμένου ήταν πολιτική επιλογή  και προτείνει ως φάρμακο για την έξοδο από την κρίση, την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων και ένα new deal για την μεσαία τάξη.

Εμείς οι Έλληνες, οι κακοί μαθητές, οι άτακτοι όπως μας αποκαλούν οφείλουμε να ξαναστήσουμε την εικόνα μας, να ξαναβρούμε την ταυτότητα μας, να ανακαλύψουμε τις κρυμμένες ικανότητές μας, να πραγματοποιήσουμε  το απροσδόκητο και να επενδύσουμε στη σοφία για να γκρεμίσουμε τους τοίχους που εμποδίζουν την ανάπτυξη.

 Η αναγέννηση της κοινωνίας δεν είναι φούσκα, δεν είναι κούφια λέξη αλλά είναι η πρόκληση ενάντια στην παρακμή και στην υποτέλεια. Οι «μετοχές»

 της παιδείας, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της αθανασίας πόθου ψυχής, της παρέας έχουν υψηλά μερίσματα και μακροχρόνια απόδοση. Αντίθετα, η λογική που υπακούει και ξυπνάει τα ζωικά πνεύματα, της απληστίας,της ανεντιμότητας, της διαφθοράς, της αδικίας δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Το χρήμα λειτούργησε ως ύβρις και όχι ως ευλογία. Το σώμα της οικονομίας δεν έχει παρά να επισκεφθεί «τον κήπο με τις αυταπάτες» του νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη. Είναι βέβαιο ότι μέσα εκεί κρύβεται μεγάλο κομμάτι της αλήθειας αφού όπως μας λέει ο ποιητής «η μια πεντάρα σε κάνει πλούσιο, οι πολλές ποτέ».