Οι Δήμοι χωρίς μπλάνκο

Οδηγώ με ταχύτητα στο διαδίκτυο, προσπαθώντας να καταλάβω την αίσθηση που κυριαρχεί, αρχές καλοκαιριού, για τις δημοτικές εκλογές που καταφτάνουν αρχές χειμώνα. Μαζί με τα απαραίτητα τηλεφωνήματα σε πόλεις που τυχαίνει να γνωρίζω. 

Συμπέρασμα: δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο «Καλλικράτης» αντιμετωπίζεται ως απόκρυφη Βίβλος στην οποία χρειάζεται να ομνύεις, αλλά δε θεωρείται απαραίτητο να τη διαβάσεις. Με λίγα λόγια, ενδιαφέρονται να διοικήσουν τους νέους Δήμους οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι πολιτικοί τοπικού προφίλ.

Φυσικά, επειδή οι περισσότεροι υποψήφιοι πέρασαν με μπλάνκο τις προθέσεις και τις γνώσεις τους, δίνοντας προτεραιότητα στο υφάκι «θέλω να προσφέρω, αμάν, μη με κρατάτε άλλο, θέλω να προσφέρω», δε σημαίνει ότι το δύσκολο σε πρώτη εφαρμογή, βαρύ και περίπλοκο νέο διοικητικό σχήμα μπορεί να αντέξει τέσσερα χρονάκια τη λεγόμενη βλαχοδημαρχίαση ( ως κατά το ήμισυ βλάχος – και εξαιρετικά υπερήφανος γι’ αυτό – αποδέχομαι και τις υποτιμητικές χρήσεις της λέξης, εάν είναι αποτελεσματικές ). 

Εδώ υπάρχουν νέα όργανα, νέοι τρόποι «αφανούς» διοίκησης, ένα άλλο σύστημα έλεγχου, διπλογραφικό στα λογιστήρια και τέτοια. Καμία σχέση με τα Καποδιστριακά μας ήθη, όπου η ελαφριά ή βαρύτατη παραβίαση των κανόνων και της λογικής έφερνε μπακακάκια στην αυτοδιοίκηση και όχι αποτελέσματα. 

Φυσικά, η δική μου ψήφος δεν μετράει, αφού σπανίως ψηφίζω κι ακόμη σπανιότερα ασκώ τη «δημόσια δηλωτή ψήφο», για την οποία κυρίως μας χρειάζονται οι πολιτικοί. Αλλά, εάν ψήφιζα, λέω «εάν», θα μ’ ενδιέφερε να ακούσω όχι το προφίλ των υποψηφίων, αλλά τον τρόπο που θα οργανώσουν το σκορποχώρι τους ( ακόμη και πλήρως οργανωμένοι και αποτελεσματικοί δήμοι σκορποχώρι θα είναι για δύο ή τρία χρόνια). 

Εάν ο «Καποδίστριας» ήταν δημαρχοκεντρικό σύστημα, ο «Καλλικράτης» έχει άλλη επετηρίδα, με το δήμαρχο περισσότερο συμβολική προσωπικότητα που μοιάζει με ναύκληρο σε γαλέρα, ενώ ο καπετάνιος παραμένει κρυμμένος στο στενό επιτελείο του υπουργείου Εσωτερικών, δηλαδή στους μη αιρετούς πέντε διοικητές των ευρύτερων περιφερειών. 

Είναι μια προσαρμογή στα καθ’ ημάς της Ευρώπης των Περιφερειών, που έχει συγγενείς, αλλά κυρίως διαφορές από την κλασική αυτοδιοίκηση. Και τέτοια κουλτούρα όχι μόνο δε διαθέτουν οι σημερινοί υπηρέτες της τοπικής αυτοδιοίκησης , αλλά μήτε και οι παγκοσμίως άγνωστοι υποψήφιοι που κουνάνε υο φτερό σε αυτόν τον περιστερώνα. 

Λοιπόν πριν αρχίσει το γαϊτανάκι «κατεβαίνω για δήμαρχος, όχι επειδή περιμένω να εκλεγώ, αλλά για να κοπούν τα φτερά του κανάγια που θέλει το ρημαδένιο το κόμμα μου και δυστυχώς δεν είμαι εγώ, άρα θα τους δείξω την ισχύ μου» , είναι καλό να υπάρξει μια έκθεση της διαθεσιμότητας των υποψηφίων. 

Είναι στην κατηγορία του « τραβάτε με κι ας κλαίω»; Είναι έμπειροι στη δουλειά τους και νομίζουν ότι και ένας Δήμος μια δουλειά είναι; Είναι απλώς άρρωστοι από επιθυμία να φορέσουν τη χρυσή καδένα; 

Ας βάλει κάποιος ένα διαλυτικό, να φύγει το μπλάνκο, να ξέρουμε κι εμείς…

http://me-alli-matia.blogspot.gr/2012/08/blog-post_8008.html