Για να το πω ευθέως: οργανωτικά τους θεωρώ παντελώς χωρίς νόημα. Η πρότασή μου δεν έχει να κάνει με ζητήματα οργανωτικής φιλοσοφίας, όπως εγώ τουλάχιστον τα αντιλαμβάνομαι, ενώ, πρέπει να το πω εξαρχής, θεωρώ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ να ισχύσει μια θεσμική διαδικασία υπηρεσιακής εξέλιξης τέτοια, που να αφαιρεί ουσιαστικά από τον κάθε Δήμαρχο, το δικαίωμα να παροπλίζει στελέχη και να τοποθετεί άλλα στη θέση τους, κάτι ΠΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΑ συμβαίνει σε κάθε Δημόσια Υπηρεσία, με κάθε αλλαγή Διοίκησης.
Ο Δήμαρχος μπορεί να διοικήσει, όπως ο διευθύνων σύμβουλος μιας μεγάλης εταιρίας, έχοντας κάτω απ’ αυτόν ένα ολιγομελή αριθμό ανωτάτων στελεχών. Εδώ θα μπορούσα να προτείνω τη σύσταση ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΗΜΟ μιας Επιτροπής Διοίκησης, που θα απαρτίζεται από τον Δήμαρχο, που θα συνεδριάζει κάθε 15θήμερο, και η οποία θα ασκεί την εποπτεία, για την καλή λειτουργία του Δήμου και επίσης, με τη συνεπικουρία μιας Επιτροπής Στρατηγικών Σχεδιασμών, θα χαράσσει, θα επιβάλει και θα παρακολουθεί την εφαρμογή του μακροπρόθεσμου στρατηγικού προγράμματος.
Στην ουσία, με την πρόταση αυτή, εξασφαλίζεται όχι μόνο το γεγονός ότι η λειτουργία ενός Δήμου βρίσκεται ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ στα χέρια ανθρώπων που «γεννήθηκαν», «μεγάλωσαν» και «γέρασαν» σ’ αυτόν, κι επομένως ξέρουν πάρα πολύ καλά το αντικείμενο, τις ιδιαιτερότητες, τα προβλήματα του και τις απαιτούμενες λύσεις μα επίσης εξασφαλίζεται η συνέχεια της Διοίκησης ΣΤΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ.
Ο Δήμαρχος, σύμφωνα με την παρούσα οργανωτική προσέγγιση, θα είναι αυτό ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ένας Δήμος, ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ προϊστάμενος του Δήμου και όχι ένας ακόμα υπηρεσιακός παράγοντας.
Ο Δήμαρχος, θα δίνει ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ κατευθύνσεις, και από εκεί και πέρα, θα αξιώνει από την υπαλληλική ιεραρχία, με τρόπο αποτελεσματικό να τις «μεταφράζει» σε καθημερινή δράση και έργο ή πράγμα πολύ σημαντικό, να υποδεικνύει στον άρτι αφιχθέντα Δήμαρχο, το βαθμό δυνατότητας «μετασχηματισμού» των πολιτικών και κατευθύνσεων σε καθημερινή υπηρεσιακή δραστηριότητα, ώστε να αποφεύγεται η κατασπατάληση χρόνου ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ, κάτι που το βιώνουμε συχνά, όταν αποτιμούμε το τι έχει στοιχίσει η φαεινή ιδέα του κάθε ενός που όταν κάθεται σε μια Δημαρχιακή καρέκλα θεωρεί πως αίφνης του ήρθε και η Θεία Επιφοίτηση, σ’ ένα θέμα με το οποίο ενδεχομένως και να μην έχει ξανά ασχοληθεί στη ζωή του, κι ούτε αποτελεί προϋπόθεση να έχει ξανά ασχοληθεί αρκεί να παραμείνει σ’ αυτό που ήδη τόνισα: στο ρόλο του ως πολιτικού προϊσταμένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου