Το κοκκάρι της γης

Βρέχει ακόμα αλλά έχει κι έναν αέρα δαιμονισμένο. Μάλλον είναι ο άνεμος της αισιοδοξίας του τέως Δημάρχου κι έρχεται από τον Μπογδάνα για να μας εμπνεύσει και να μας μεταλαμπαδεύσει σε κάθε γωνιά του Δήμου το όραμά του,

το ξεπούλημα δηλαδή των πάντων (υποσχέσεις για διαφάνεια, τα πιστεύω του, τα ιδανικά του), ακόμα κι αυτής της βροχής που με νανούρισε προχθές και που αποτελεί την μόνη ελπίδα ανάπτυξης για όλη τη φύση γύρω μας.

Μα εμείς τέως Δήμαρχε δεν μασάμε από τέτοια. Εμείς είμαστε άνθρωποι, είμαστε πλάσματα και όχι πιόνια, όχι άτομα, όχι σπουδαγμένα, αμόρφωτα υπόδουλα γρανάζια. Είμαστε το κοκκάρι της γης που τώρα θα φυτρώσει και ξέρουμε πως η βροχή είναι ζωή όσο κι αν βαυκαλίζεσαι πως είναι προϊόν για πούλημα. Το ίδιο κι η γή, το ίδιο κι ο ήλιος, και ο άνεμος. Γνωρίζουμε τα απλά που εσύ δεν έμαθες ή τα έχασες ως δεδομένα, λόγω της πλύσης εγκεφάλου που σου υπέβαλαν.

Γνωρίζουμε πως όλα κάνουν κύκλο. Από τις ξηρασίες στις βροχές κι από τις ανοίξεις στο φθινόπωρο. Δεν μας αγγίζουν οι Θεωρίες σου. Σε θωρούμε και σε λυπόμαστε. Διότι το μόνο που δεν σου μάθανε, είναι πως είσαι κι εσύ από χώμα και νερό, πως ξεπουλάς δηλαδή το κορμί σου το ίδιο.

Το αδούλωτο κοκκάρι της γης, καγχάζει στο άκουσμα όλων αυτών των πλάνων σου. Διότι ξέρει καλά αυτό που εσύ αποφεύγεις να σκέφτεσαι. Πως μια μέρα θα φυτρώσει επάνω σου.

Θ.Σ.