4 Απριλίου , Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων ή Υποκρισίας????

Τα ζώα νιώθουν. Ενημερωτικά. Όπως νιώθουμε κι εμείς. Μόνο που δεν πονηρεύονται για συμφέροντα όπως συχνά κάνουμε εμείς.

Δεν τρικλοποδιάζονται κι ας σκοτώνουν για να τραφούν. Δεν ζητούν συνεχώς περισσότερα, δεν ξέρουν καν τι είναι αυτά τα περισσότερα, αρκούνται με όσα χρειάζονται για να ζήσουν. Η πονηριά τους φτάνει μέχρι εκεί που φτάνει το ένστικτο επιβίωσής τους συνήθως. Κι αυτό είναι όλο.

Δεν ζητούν πολλά γιατί δεν έχουν μάθει στα πολλά. Γιατί ξέρουν πώς είναι να μένεις νηστικός για μέρες. Ξέρουν πώς είναι να πίνεις βρώμικο νερό απ’ τα απόνερα. Έχουν κοιμηθεί μέσα στη βροχή όταν όλο το σώμα τους έτρεμε απ’ το κρύο κι έχουν δεχτεί την ανθρώπινη σκληρότητα.

Στην πιο καλή θέση (αν δεχτούμε ότι υπάρχει και καλή) είναι εκείνα τα αδέσποτα που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στο δρόμο. Εκείνα που ο αγώνας για την επιβίωση, είναι δεύτερη φύση τους. Μαθαίνουν ν’ αναζητούν τροφή στα κατάλληλα σημεία, έχουν ανακαλύψει το δικό τους μέρος για ύπνο, έχουν τους φίλους τους και ξέρουν να προσέχουν μέχρι και τα αυτοκίνητα προτού διασχίσουν το δρόμο.

Ανάμεσά τους, όμως, βρίσκονται κι εκείνα που βρέθηκαν ξαφνικά παρατημένα να περιμένουν τον κηδεμονα τους να γυρίσει. Ένας κηδεμονας που κάποτε πήρε ένα μικρό σκυλάκι ή γατάκι πιστεύοντας ότι έχει να κάνει μ’ ένα λούτρινο ζωάκι. Το κουταβάκι, όμως, λέρωνε το σπίτι, έκανε ζημιές και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μεγάλωσε. Μεγάλωσε, απέκτησε προσωπικότητα και κάποιες φορές δεν παρίστανε το στρατιωτάκι, όπως "έπρεπε". Ήταν τότε που δεχόταν τις φωνές και τα χτυπήματα του ανθρώπου, που εκείνο αγαπούσε όσο τίποτα στον κόσμο.

Εγκαταλελειμμένο στο δρόμο, δεν ξέρει πού να βρει τροφή και πού να κοιμηθεί. Όλα του φαίνονται άγνωστα. Κι είναι άγνωστα. Δεν μπορεί να καταλάβει για ποιο λόγο βρέθηκε εκεί. Τα μάτια του είναι τα πιο μελαγχολικά που έχεις δει κι αν μπορούσε να μιλήσει θα είχε σίγουρα την ευγενική και "σπασμένη" φωνή.

Όταν μια κοινωνία δεν δείχνει σεβασμό στα ζώα κι έχει μάθει απλά να τα χρησιμοποιεί ως ζωντανά σκεύη, τότε είναι επόμενο ορισμένα άτομα να θεωρήσουν ότι έχουν κάθε δικαίωμα να κακοποιούν ή ακόμη και να σκοτώνουν τα ζώα κατά συνείδηση -και πολλές φορές, κατ’ εξακολούθηση. Είναι όσοι εξυψώνουν τον άνθρωπο θέτοντας τα ζώα σε δεύτερη μοίρα ως κάτι κατώτερο, ενοχλητικό, περιττό, ως υποχείρια των αναγκών τους και μόνο. Είναι όλοι εκείνοι που στο όνομα της "μεγαλειώδους" ανθρωπότητας θα χρησιμοποιήσουν ελαφρά την καρδία ζώα σε πειράματα κάθε είδους, εκείνοι που θα ρίξουν φόλα στον αδέσποτο σκύλο της γειτονιάς επειδή γάβγιζε και τάρασσε την ησυχία τους, εκείνοι που θα δουν το παιδί τους να βασανίζει μια γάτα και αντί να το σταματήσουν, να του δώσουν να καταλάβει πως δεν είμαστε τίποτε περισσότερο από ένας κρίκος στην αλυσίδα της φύσης και πως τα ζώα αισθάνονται, πονούν και αγαπούν όπως εμείς, αδιαφορούν ή ακόμη χειρότερα ενισχύουν τη συμπεριφορά του, εκείνοι που θα γδάρουν το ζώο για να γίνει πανάκριβη γούνα και η λίστα δεν έχει τέλος.

Κάθε ζωντανή ύπαρξη αυτού του πλανήτη έχει ανάγκη από σεβασμό. Η ανθρωπιά και το ενδιαφέρον δεν διαχωρίζονται με βάση το αν ο δέκτης τους θα είναι ζώο ή άνθρωπος. Όταν μιλάμε για ψυχές και υπάρξεις, η αγάπη δε γνωρίζει περιορισμούς.

Αν όλοι εμείς δεν αναλάβουμε τις ευθύνες μας θα παραμένει άλλη μια μέρα Παγκόσμιας Υποκρισίας !

Πηγή : ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

©ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ-ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ